jueves, 26 de mayo de 2011

Amigos

Hoy quiero escribir sobre lxs amigxs, ya que recientemente perdí a unx.

¿En qué se basa una amistad? Supongo que en coincidir en algunos temas, y dejar de coincidir en otros para que siempre haya una pequeña discusión, agradable, en la que cada uno exponga los argumentos que cree conveniente. Pero, ¿cuándo esa persona pasa a ser tu ''amigo''? ¿Cuándo ese desconocido deja de serlo y llegas a contarle tus más oscuros secretos? ¿Dónde está la línea?
Se supone que un amigo, si es bueno, cree en ti a pesar de los demás.
La amistad está para eso ¿no?

A medida que pasan los años me doy cuenta de que es más difícil encontrar a alguien, a una única persona en la que confiar y, a pesar del miedo, acabas confiando en todo el mundo. Supongo que porque si confías en más gente de la que debieras, es más difícil que te hagan daño directamente. Si confías todo en una persona, cada gesto, cada palabra, cada acción...el día que esa persona desaparece, desaparece el mundo.

Yo he perdido a alguien, quizás por comentarios, por mentiras o por falacias. Quizás porque tenía que pasar tarde o temprano, pero, me he sorprendido a mí misma al ver que mi mundo no se ha derrumbado, al contrario, de la nada ha salido un ejército de gente que por culpa de otra persona no era capaz de ver. Gente que ha dado la cara por mí sin yo saberlo, gente que me ha defendido hasta el punto de ponerse en medio de mis acusantes y sus acusaciones. El juicio de cada uno es personal e intransferible, pero si pides que te dejen en paz, hazlo, y no vayas buscando palabras necias delante del resto del mundo.

Llevo dos días pensando en esto e intentando plasmarlo de la única manera que sé. Escribiendo.
Llevo un par de días diciendo que no es rencor lo que siento, que sí, que un poco, es cierto; pero sobre todo es decepción. Yo he decepcionado a alguien y ese alguien me ha decepcionado a mí, estamos en paz.
La vida da muchas vueltas y nunca sabes dónde te va a llevar o por qué caminos habrás de caminar, por eso, como dice mi padre y con un tono totalmente neutral y con un poco de acento gallego diré ''Arrieritos somos y en el camino nos encontraremos''.

Un saludo amigxs bloguerxs =)

2 comentarios:

  1. Lo siento mucho Nore, perder a un amigo es duro pero me alegra saber que has encontrado a otra gente que te ayude a pasar el mal trago.

    Sigue siendo tal y como eres =)

    ResponderEliminar
  2. Hai persoas que deberían vir cun cartel de serie "Mellor que non sexas o meu amigo, eu nunca o serei teu". Así todos nos evitariamos problemas e confiariamos só naquela xente que vale a pena. Non cres?
    Bico, Marta

    ResponderEliminar

Mancha de pintura